کنــد جــــلاد بــــی پـــروا جــدا گــــر بـنــد از بــنــدم          

که یکـــدم من به غـــیر از دوسـت دل بندم، نمی بندم

    چـنانـم دل ربـود از کــف فســون و مـکــر چشمانــــت    

کــه تا محشــر به حیرت غرقه از این  مکـر و ترفــندم

نصـیبم سیــنه چـاکی از جنــون شد بی محــابا از

هـمـان روزی که من این سینه را از عشقت آکندم

جـنــون اکنونـم از صـدها خـردورزی اسـت لازمتـــر

چه باکم زین که زین پس مردمان دیوانه خوانندم؟

تــبـر بـــر دوش فرهـادم اگــر خوانــنــد شیـریــنـت

تــوئی لیــلای مـن مــردم اگــر مجنــون خوانــنـــدم

مـن از روز ازل احسـاس کـردم عاشـقت هـستم

سرشته ست از خماری های عشقت گل خداوندم

بــه خونم تـشنه ای ای دشنـه آیـا؟ جانـم ارزانیـت

بــیــا نوشانمــت صــــد شــهد از صـهــبای آونـــدم

بــه قــربانگــاه چشــمان تو جــان آورده ام هــرگـــز

نــه آنــم مــن که قــوچی را بیــارم جــای فـــرزنــدم

خــیالــت را به صــدها گنج قــارون هم نخــواهم داد

شــرر گر بر سر از هفت آســمان پیوسته بــارندم

بـــه قاب آئیــنه وار از آن خــیالــت را دلــم گــیــرد

کــه امــیــد اسـت دســتانــت غبـــار از رو زدایــندم

فــقط یک قیـــد دارد عشــق آن هــم قید لاقیدی

بــحمداله و الــمنـــه به قیـــدش بنـــده پابــنــدم